Update: Ik ben heel de nacht bezig geweest met de vlechtjes. Uiteindelijk was het ’s ochtends nog maar voor 1/3 deel klaar. Om 06:30 ben ik naar de kinderen gelopen en heb ik gevraagd of zij mij wilden helpen. Binnen anderhalf uur was het klaar. Echt veel kinderen waren er tegelijkertijd mee bezig. Ze stonden allemaal rondom mij. Ik kon niets anders dan mijn eigen voeten, de voeten van de kinderen en de grond zien.

Ik was op tijd klaar voor de kerkdienst hier op het terrein. Wat was ik blij dat alle vlechtjes er uit waren! Het nephaar heb ik aan de kinderen gegeven, want zij willen het graag bij zichzelf invlechten.

De kerkdienst duurde drie uur. Het was net zoals de eerste ghanese kerkdienst die ik had meegemaakt bijzonder en inspirerend. Juliet en ik zijn echt vriendinnen geworden. Vandaag was ze ontzettend trots op mij. Ze vertelde namelijk dat ik de allereerste Obruni ben in twaalf jaar die een Bijbel had gekocht en meegenomen naar de dienst.

Ook ben ik vandaag naar een Maternity Hospital geweest. Ik vond dit heel indrukwekkend. Niets was er echt schoon of hygiënisch. Nergens zijn echt regels of controles voor. Dat geldt voor veel dingen in Ghana.

De mensen hier gooien al hun vuil gewoon op straat, zelfs op eigen grond. Ook wordt overal gepoept en geplast. Zeventig procent van de ghanezen loopt op slippers, de rest op blote voeten.

Ik heb het hier erg naar mijn zin, maar de hygiëne van Nederland mis ik wel een beetje.