Om 05:50 werd ik wakker. Ik heb genoten van mijn laatste warme douche en heb weer lekker ontbeten. Tevens heb ik wel vóór het ontbijt alle spullen geordend en alles weer ingepakt.

Om 08:20 kwam het busje. Twintig minuten later. Tina en haar werknemers stapten uit en zeiden: Africa Time!

Nu zijn we onderweg naar het weeshuis. De weg er naartoe is echt hobbelig (dat is zacht uitgedrukt). William, de chauffeur, kan echt geweldig goed autorijden. Je moet het eigenlijk met eigen ogen zien en je zult verbaasd zijn. Over 1,5 uur zijn we er. Ik ben zo benieuwd!

Ik heb vandaag al enorm gelachen. Onderweg heb ik een huwelijksaanzoek van een politieagent gehad. Dat vergeet ik nooit meer, haha. Ook zei hij tegen Tina: Give me one of your children, I want that one.

Toen we bij het weeshuis uit het busje stapten kwamen er meteen een hoop kinderen op ons af. In overvloed kreeg ik knuffels van iedereen. Iedereen vroeg ook gelijk naar mijn naam en leeftijd. Ook waar ik vandaan kom was een belangrijk gegeven.

Mijn spullen werden meteen naar mijn kamer gebracht. In de kamer staat nu een kleine ventilator, een bed en een tafel. De mensen van het weeshuis hebben mij heel goed geholpen met het ophangen van mijn klamboe. Toen ik de klamboe onder mijn matras in wilde stoppen, trok ik er al gelijk een gaatje in... Gelukkig zit dat gaatje onder aan en zit dat stuk nu dus onder mijn matras.

Ik heb daarna een kwartier op bed gelegen, omdat ik hoofdpijn had. Daarna werd ik geroepen voor de lunch: een broodje pindakaas!

Na de lunch heb ik de kinderen voorgelezen. Dat was super leuk! De kinderen kwamen allemaal rondom mij zitten en ze wilden mij allemaal heel graag aanraken. Mijn moedervlekken vonden ze ontzettend interessant. Ze zeiden dat ik zo ook een beetje van hun kleur op mijn lichaam heb.

Ik heb vandaag insecten gezien die ik nog nooit eerder had gezien. Ze zijn groot en bijzonder. Het aantal hagedissen dat in Ghana rondloopt is erg groot. Bij het weeshuis lopen kippen, geiten en honden rond. De kinderen zijn ook erg geïnteresseerd in mijn studie en iedereen vraagt naar mijn afrikaanse naam. Nu noemen ze mij soms Abena, dat vind ik wel grappig. Ik voel me erg thuis bij de kinderen. Nu heb ik ineens heel veel broertjes en zusjes.

De glimlach van de ghanezen is heel bijzonder. Zo mooi en zo oprecht. De mensen hier zijn blij met niks. Op straat en door de kinderen word ik heel vaak Obruni genoemd. Het woord wordt tegen blanken gezegd en betekent zoeits als persoon van achter de horizon.