Tot slot

Ik wil jullie bedanken voor de leuke reacties op de blog en op Facebook. Graag zou ik volgend jaar weer terug gaan. Dat betekent dat ik er hard voor ga werken.

Het weeshuis is arm en de kinderen kunnen van alles gebruiken. Of het nu kleurpotloden zijn, papier, kraaltjes, kleding, schoenen, tassen, voetballen, elektronische apparaten… Dat maakt niet uit, alles helpt! Waar natuurlijk veel van gedaan kan worden is geld. Zo kunnen daar douches mee worden gebouwd, andere zaken mee worden onderhouden, de waterrekening mee worden betaald, uitstapjes voor de kinderen, nieuwe schoolbankjes, nieuwe uniformen, nieuwe schoolboeken, een net voor in de keuken om de vliegen weg te houden, de watertanks kunnen worden gevuld en nog veel meer!

Met sponsors zoeken kun je maar niet vroeg genoeg beginnen. Je moet dan natuurlijk op tijd van het initiatief afweten!

Ik hoop van harte dat jullie mij willen helpen de kinderen te helpen. Ik zet in dit bericht een rekeningnummer neer. Geld wat naar dit rekeningnummer wordt overgemaakt wordt uitsluitend gebruikt voor de kinderen van het weeshuis. Vermeldt in de omschrijving alsjeblieft: “GHANA”.

Rekeningnummer:

NL95ABNA0612023745

Dag 22

William en Dennis hebben gezegd dat ze mij vandaag om twee uur ’s middags op zouden komen halen. De ochtend was hectisch. Ik zag er enorm tegenop om de kinderen en de werkers te moeten verlaten. Ik ben er ook daadwerkelijk ziek van geweest. Ik kon geen hap door mijn keel krijgen.

Om half twee stonden William en Dennis mij op te wachten. In de auto zat Anke, een meisje uit België, dat bij een ander project in Ghana vrijwilligerswerk had gedaan. Zij vliegt ook vandaag terug. Omdat ik dacht nog een half uur te hebben, heb ik heel snel afscheid moeten nemen van iedereen. Ik had het er echt moeilijk mee. Zodra we van het terrein af reden voelde ik me echt ongelukkig.

Iedereen was stil tijdens de rit naar het vliegveld. Ik heb wel aan Anke gevraagd hoe zij alles ervaren heeft en zij was ook heel positief. Ze vertelde me dat ze wanneer we bij het vliegveld aankwamen naar een vriend ging in Accra, die ze tijdens haar project had ontmoet. Dat betekende dat ze laat in de avond terug kwam. Ik zou dan dus de hele dag alleen op het vliegveld zitten… Echter had ik gisteren al geregeld dat twee van de medewerkers ’s middags naar het vliegveld zouden komen om mij te vergezellen. Het was heel gezellig met hen en ik voelde me veilig. Het was natuurlijk ook super handig dat ze alles voor mij konden vertalen. Met zijn drieën hebben we wat gegeten bij een van de restaurants dichtbij het vliegveld. Die maaltijd was ook het enige dat ik die dag heb gegeten. Bij het vliegveld in Accra is het zo dat je alleen daadwerkelijk naar binnen mag als je zelf een vliegticket hebt. Dus kennissen of aanhang die daar achter blijven mogen niet naar binnen.

Tot de uiterste tijd heb ik met de werkers buiten gezeten. We hebben allemaal niet echt gepraat, want we vonden het erg jammer dat we afscheid moesten nemen. Ze hebben mij geholpen met mijn bagage en mij tot de deur van het vliegveld gebracht. Het was een emotioneel afscheid. Ik was ze heel erg dankbaar voor deze dag. Dit zal ik nooit meer vergeten. Net als de rest van dit avontuur!

Mijn vlucht was prima. Ik ben alleen wel heel de vlucht ziek geweest van het missen van iedereen. Er zit maar één ding op! Eerst hard studeren dit schooljaar en dan volgende zomervakantie weer terug!

Dag 21

Vandaag was weer een dagje van overal een handje bij helpen, ook in de keuken. De sfeer is zo gemoedelijk, ik moet er niet aan denken deze mensen te moeten missen. De kinderen wilden ontzettend graag op de foto vandaag. Het liefst ieder kind wel honderd keer. Het was goed te merken dat de kinderen het er ook moeilijk mee hadden. Het was een beetje stil en niemand keek blij.

Tina, William en Dennis zijn vandaag langs geweest om te kijken hoe alles ging en of ik nog iets speciaals te vertellen had. Dit zou ook gelijk de laatste keer zijn dat ik Tina zou zien. Ik heb Tina verteld dat ik Madam Charity enorm bewonder en dat zij echt goed werk doet, maar ik het wel vervelend vind dat ze mij elke dag weer om geld vraagt. Ik zou willen dat ik meer kon geven maar mijn budget is ook beperkt omdat ik student ben. Voor ghanezen is het niet raar om aan blanken geld te vragen en vragen staat vrij. Misschien komt het ook doordat de familie uit Nederland het weeshuis meer geld te bieden had dan ik. Mogelijk dat Madam Charity daardoor wat meer aan bleef dringen bij mij.

’s Avonds was er een disco. De kinderen hebben heerlijk gedanst. Het was al echt donker, dus er viel niet veel te zien. Maar iedereen had pret. De muziek was in heel het dorp te horen. Kinderen uit het dorp kwamen een kijkje nemen.

Twee van de werkers vroegen of ik met hen mee ging naar een soort bar verderop in de straat. Even weg van de drukte. Het was heel gezellig en we hebben over van alles gepraat. Ze willen graag dat ik terug kom wanneer ik dat kan. Rond tien uur voelde ik me echt niet lekker. Ik ben met hen het dorp in geweest en we hebben medicijnen gehaald. Die hielpen gelukkig een beetje. Het was alleen wel jammer dat de laatste avond daar op deze manier zo verpest werd.

Ik heb best redelijk geslapen en voelde me weer oké. Helaas voelde ik me al gelijk weer ziek toen ik wakker werd.

Dag 20

Vandaag zijn er twee stofverkopers bij het weeshuis langs geweest. Ze komen elke week. De een verkoopt betere kwaliteit dan de ander. Ook de patronen en kleuren verschillen enorm. Ik heb bij de eerste verkoper twee stoffen gekocht en bij de tweede verkoper één stof.

’s Middags ben ik naar één van de vijf naaisters in het dorp geweest om wat van de stoffen te laten maken. Dat is een heel avontuur op zich. De meeste ghanezen kunnen redelijk Engels. Deze naaister kon ook best goed Engels. Toch zijn de eindproducten niet precies geworden zoals ik had gevraagd. Dat heb ik maar voor lief genomen, haha.

Dag 19

Vandaag zijn we naar Winneba Beach geweest. Met twee kleine busjes, lekker op elkaar gepropt zijn we er naar toe gehobbeld. Echt een geweldige dag! Ik heb met een aantal kinderen gezwommen. Het water was ontzettend zout en ook best wel koud. Ik vond het echt heel leuk. Niet iedereen ging zwemmen. De meeste ghanezen kunnen namelijk niet zwemmen en zijn zelfs bang voor water. In ieder geval bang voor de harde stroming van de oceaan. Bij Winneba Beach is een aparte bak met water (lijkt op een zwembad, is helemaal niet diep) aan de rand van de oceaan. De meesten hebben daar in gezwommen, want het echte werk was te spannend. De kinderen hebben ontzettend genoten van de dag bij het strand en de werknemers ook.

Het strand is echt prachtig. Ook viel het vuil hier best mee. Zeker in vergelijking tot de rest van Ghana. Er lagen bootjes, er waren souvenirshops en talloze palmbomen. Als je naar de oceaan keek kwam er geen einde aan. Ook lagen er geweldig mooie schelpjes. Echt een onvergetelijke dag.

Dag 18

Een van de medewerkers heeft geld meegenomen dat Madam hem had gegeven om de waterrekening van te betalen. De medewerker verdween met het geld en is nooit meer teruggekomen. Dat betekent dus dat die rekening niet betaald kon worden, omdat dat geld weg was en ze niet meer hadden. Charity heeft aan de andere vrijwilligers en mij gevraagd of wij konden helpen. Natuurlijk wilde ik helpen! Iedereen was heel treurig vandaag, om twee redenen. Natuurlijk omdat het geld weg is en dat voor hun heel veel geld is… Maar ook omdat de band die iedereen met die werker had nu gebroken is. Het was echt aan alles te merken. Wanneer Madam Charity zorgen heeft en verdrietig of stil is, ervaren de kinderen hetzelfde. Ze zien haar echt als moeder en ze wordt ook “mother” genoemd.

Veel van de meisjes die daar als baby zijn gebracht zijn ook Charity genoemd. Een aantal kinderen heeft ook de achternaam van het weeshuis: Nyamekye.

Wat mij heel erg bij blijft is de kerkdienst op het terrein van het weeshuis (mijn eerste zondag daar), omdat ik daar echt heb kunnen aanschouwen hoe iedereen Madam aanbidt. De werkers, de kinderen, dorpelingen, de pastoor… echt iedereen. Er werd speciaal voor haar gebeden om al het goede werk dat ze al gedaan heeft en dat er in de toekomst nog meer van mocht komen.

Madam Charity mag mij graag en noemde mij vandaag haar only child. Hoeveel kinderen haar ook moeder noemen, ze heeft zelf geen kinderen.

Dag 17

Vandaag is er niets bijzonders gebeurd. Ik voel me echt thuis hier in Ghana. De werkers zijn super lief en behulpzaam. Wanneer ik iemand iets vraag word ik meteen geholpen. Ik heb vandaag gebruikt om alles een beetje te observeren.

Een aantal zaken zijn hier een beetje vreemd geregeld. De tijd waarop de kinderen eten vind ik aanzienlijk laat. Zo krijgen zij het avondeten bijna net voor dat ze gaan slapen. De kleinere kinderen doen hun behoefte overal op het terrein en maken daarna hun handjes ook niet schoon. Voor het afdrogen van alle jongere kinderen worden drie handdoeken gebruikt. Die handdoeken worden dan ook nog eens drie dagen lang gebruikt en daarna pas gewassen. Dat is natuurlijk niet echt hygiënisch. Ook staat er een bakje met daarin ongeveer zeven tandenborstels en één grote tube tandpasta. Alle kinderen poetsen hun tanden met die zeven tandenborstels. Alle kinderen gebruiken enorm veel tandpasta. Zij gebruiken in één keer waar de gemiddelde mens vijf keer mee poetst.

Sinds een maand woont er dus ook een pastoor op het terrein. Hij predikt op hele rare tijden. Bijvoorbeeld om half vier ’s nachts. Dat gaat met een hoop geweld. Hij zegt zelf agressief te zijn in het geloof en hij voelt een sterke drang om anderen te overtuigen.

Dag 16

We hebben geregeld dat Sammy ons helemaal terug naar het weeshuis brengt. Hij is een goede en vriendelijke chauffeur. Tevens wilden we niet weer 14 uur lang met het openbaar vervoer reizen. Het is namelijk zo in Ghana: Tro Tro’s en grotere bussen vertrekken niet voordat alle plaatsen verkocht zijn. Je kunt dus best eerst een dik uur in het busje zitten te wachten voordat je daadwerkelijk vertrekt.

Om 07:30 (niet Ghana Maybe Time) hebben we met Sammy afgesproken. Om 05:50 ging mijn wekker. Om 06:45 ontbijt, hetzelfde als gisteren. Ik wilde op tijd douchen zodat ik niet hoefde te haasten. Om 06:00 stond ik dus onder de douche, maar net toen ik mijn haar had ingezeept was er geen water meer. Lekker handig!

De terugreis verliep in vergelijking tot de heenreis perfect. Onderweg naar het weeshuis zaten er bavianen op de weg! Dat was echt ontzettend gaaf en onverwacht. Helaas reden we heel snel voorbij, waardoor ik geen foto kon maken…

Wat was ik blij iedereen van het weeshuis weer te zien! Dat was wederzijds! De kinderen kwamen op mij af gerend en pakten meteen mijn spullen uit de taxi, droegen die naar mijn kamer en maakten meteen mijn kamer schoon. Ik was weer thuis!