Dag 15

We hebben afgesproken dat we om 07:00 gaan ontbijten. Om 06:00 was ik opgestaan. Het ontbijt: koffie met scrambled eggs op toast. Het was niet bijzonder, maar wel lekker.

Omdat we gisteren zo lang hadden gereisd en gewacht, en dit alles vermoeiend en oncomfortabel was, hebben we besloten een privé-taxichauffeur te huren. Hij heette Sammy.

Als eerst gingen we naar de Wli Waterfalls. Bij de receptie wordt gevraagd of je naar de hoge of naar de lage waterval wil. De familie en ik hadden ervoor gekozen om de lage waterval te bekijken. Het lopen van de receptie naar de lage waterval duurt ongeveer 45-60 minuten en naar de hoge ongeveer 3,5 uur. Net toen we bij de waterval aankwamen begon het ineens heel hard te regenen. Dat was jammer voor de foto’s, maar deed niets af aan de ervaring. Het was echt ongelooflijk mooi!

Na terugkomst bij de receptie hebben we bij het eerste restaurant dat we zagen geluncht. Iedereen nam hetzelfde: friet van Yam en kip.

Daarna zijn we naar Monkey Town gereden. Ik had verwacht daar heel veel apen te zien en ook verschillende groottes en soorten. Helaas waren er maar weinig apen en waren ze allemaal hetzelfde. Ze waren klein en schattig. Het was een geweldige ervaring. Twee aapjes hebben banaan uit mijn hand gegeten. De eerste heeft ook op mijn arm gezeten. Zo een aapje weegt bijna niets en de handjes zijn super zacht!

Echt een super dag! ’s Avonds hebben we weer bij het hotel gegeten. Deze keer Red-Red, maar dat was hier niet echt lekker.

Dag 14

Meteen na het ontbijt zijn we naar Hohoe vertrokken. Met het vervoer en het wachten tussendoor heeft de reis in totaal veertien (!) uur geduurd. Dat betekent dus ook gelijk dat we verder niets hebben kunnen doen. De afstand was ongeveer 450 km.

Rond half elf kwamen we ’s avonds aan bij het hotel. De mensen daar waren zeer vriendelijk. Het eerste wat we deden was daar avondeten eten. Ik had gekozen voor fried rice met kip.

Mijn kamer in het hotel is niet luxe en niet groot, toch vind ik het prima! Er is een toilet dat doorspoelt en een douche waar koud water uit stroomt. Dat het water koud is, is voor mij geen probleem, want een tijd voor ik deze vrijwilligerswerkreis had geboekt, had ik al geoefend met douchen met koud water.

Ik was blij dat deze dag voorbij was, want wat een lange reis!

Dag 13

Deze dag moest ik echt even uitrusten van alle avonturen. Ik voel me echt thuis hier. De werkers hebben mij opgenomen in hun familie.

De familie uit Nederland en ik krijgen ander eten dan de kinderen en de werkers. Wij krijgen bijvoorbeeld pannenkoeken, noodles en spaghetti. De rest eet meestal Banku of Fufu.

De werkers vragen mij elke dag of ik hun ghanese maaltijd wil proeven. Ghanezen eten vaak samen uit een kom en gebruiken geen bestek. Dat betekent dus samen lekker kliederen met deegballen en soep, haha. Ik vind dat niet erg. Wat ze mij laten proeven vind ik niet altijd lekker, maar ze zijn wel super blij dat ik alles wil proberen.

’s Avonds heb ik mijn schoudertas en koffer ingepakt voor mijn reis naar Hohoe.

Dag 12

Ik heb echt een gave dag gehad! Met Juliet ben ik naar Kakum Park en een Slave Castle in Cape Coast geweest. Alles was echt mega indrukwekkend. De Canopy Walkway in Kakum Park op 30 m hoogte tussen de bomen… echt geweldig! De verhalen die bij het Slave Castle verteld werden en om de ruimtes van de slaven met eigen ogen te zien… Ook the door of no return…

We waren heel vroeg opgestaan, omdat we van tevoren wisten dat het een lange dag zou worden. Juliet heeft haar zoontje meegenomen. Het avontuur van vandaag was zijn allereerste trip!

We hebben in taxi’s, Tro Tro’s en een grotere bus gezeten. Met het reizen zijn we enorm veel tijd kwijt geweest, maar het was het zeker waard! Woorden kunnen het gewoon eigenlijk niet beschrijven. Wellicht krijg je een beetje een indruk wanneer je mijn foto’s op Facebook bekijkt.

Juliet had mij verteld dat de oprichtster van het weeshuis, Madam Charity, heel graag een nieuwe telefoon wilde. Haar oude was namelijk net gesneuveld en omdat Madam een vrouw is met best wat aanzien in haar dorp, moet zij te allen tijde bereikbaar zijn. Onderweg naar het weeshuis heb ik in Cape Coast voor Madam een nieuwe telefoon gekocht. Juliet en ik waren pas laat thuis, dus de werkers die nog wakker waren, waren een beetje bezorgd. We zijn meteen naar Charity gegaan om haar te begroeten, een goede nacht te wensen en haar de telefoon te geven. Ze was er heel blij mee.

Dag 11

Vandaag was het weer een rustige dag, maar het was erg prettig. Ik heb heel de dag met de kinderen kunnen knuffelen en heb gezellig in de keuken gezeten. De keuken daar is een geweldige plek, iedereen is daar heel relaxed.

Ook heb ik vandaag les mogen geven, dat was ontzettend leuk!

Tevens wil de pastoor van het dorp, die sinds een maand bij het weeshuis woont, met mij trouwen. Hij zei dat hij in zijn visioenen had gezien dat we samen naar Nederland gingen en daar kinderen zouden krijgen en dat God mij naar hem heeft gebracht. Hij vertelde dat hij iedere dag bidt om dit alles waar te maken.

Toen de pastoor aan mij vroeg wat ik daar van vond heb ik hem verteld dat hij nog lang en veel verder mag bidden!

Dag 10

Vandaag heb ik geholpen met het afdrogen van de kinderen. Daarna heb ik heerlijk ontbeten: havermout!

Na het ontbijt heb ik mijn kleren gewassen en de kleren van de kinderen opgehangen om te drogen.

Omdat ik wanneer ik mijn kamer uit stap geen seconde rust heb, zit ik nu even een half uurtje op bed. Even tijd voor mezelf!

Het was een rustige dag vandaag. Er is niet veel gebeurd. Hierdoor heb ik wel ontzettend van alles op het terrein kunnen genieten. De werkers en de kinderen zijn echt geweldig.

Dag 9

Update: Ik ben heel de nacht bezig geweest met de vlechtjes. Uiteindelijk was het ’s ochtends nog maar voor 1/3 deel klaar. Om 06:30 ben ik naar de kinderen gelopen en heb ik gevraagd of zij mij wilden helpen. Binnen anderhalf uur was het klaar. Echt veel kinderen waren er tegelijkertijd mee bezig. Ze stonden allemaal rondom mij. Ik kon niets anders dan mijn eigen voeten, de voeten van de kinderen en de grond zien.

Ik was op tijd klaar voor de kerkdienst hier op het terrein. Wat was ik blij dat alle vlechtjes er uit waren! Het nephaar heb ik aan de kinderen gegeven, want zij willen het graag bij zichzelf invlechten.

De kerkdienst duurde drie uur. Het was net zoals de eerste ghanese kerkdienst die ik had meegemaakt bijzonder en inspirerend. Juliet en ik zijn echt vriendinnen geworden. Vandaag was ze ontzettend trots op mij. Ze vertelde namelijk dat ik de allereerste Obruni ben in twaalf jaar die een Bijbel had gekocht en meegenomen naar de dienst.

Ook ben ik vandaag naar een Maternity Hospital geweest. Ik vond dit heel indrukwekkend. Niets was er echt schoon of hygiënisch. Nergens zijn echt regels of controles voor. Dat geldt voor veel dingen in Ghana.

De mensen hier gooien al hun vuil gewoon op straat, zelfs op eigen grond. Ook wordt overal gepoept en geplast. Zeventig procent van de ghanezen loopt op slippers, de rest op blote voeten.

Ik heb het hier erg naar mijn zin, maar de hygiëne van Nederland mis ik wel een beetje.

Dag 8

Wauw, wat een dag! Ik heb weer lange tijd in de keuken gestaan met de andere vrouwen. De kinderen kwamen af en toe kijken of ze een knuffel van mij konden scoren.

Ook al verstond ik niets van wat er tijdens het koken werd gezegd, de sfeer was gemoedelijk en gezellig. De kinderen en de werknemers zijn erg lief en zorgzaam.

Vandaag ben ik met de Tro Tro en de taxi naar Swedru geweest. Dat was een heel avontuur. De wegen zijn hier echt super slecht. Je wordt onderweg helemaal door elkaar geschud. Wanneer je je niet zo lekker voelt of je moet naar het toilet heb je dus echt een probleem.

NB. In Ghana rijden ontzettend veel Tro Tro's en taxi's rond. Je hoeft hier nooit te bellen om vervoerd te worden. Het enige dat je hoeft te doen is langs de weg gaan staan en zwaaien naar een chauffeur. Als Obruni hoef je je al helemaal geen zorgen te maken, want de Tro Tro's en de Taxi's stoppen zelf voor jou en je hoeft dus niet te zwaaien.

Zoals ik al had verwacht is het maar goed dat ik geen witte kleding mee heb genomen. Hier waait de hele dag door zand in je gezicht en om te kleding. Vooral wanneer je dus langs de weg staat.

Ik ben al best gewend aan alles hier. De stress en tijdsdruk die ik in Nederland vaak voelde is hier compleet verdwenen. Hier kijken ze niet zo nauw. De mentaliteit is echt: Wat nu niet komt, komt later wel.

Nu zit ik op bed. Ik ga mijn vlechtjes er uit halen. Ze zitten echt niet lekker.